 уязат. 1. Жумурткасын сактоо, балапандарын чоңойтуу
үчүн, канаттуулардын жасап алган жайы, орду. Уяда
жаткан жумуртка — эртеңки күнү балапан (макал). |
уялэтиш. Бирөөнүн, көпчүлүктүн алдында ыңгайсыз, оңт
ойсуз абалда калуу, тартынуу. Жаман шымынын айрыг
ын көрө коюп, Эркин тизесин кымырып уялып кетти (Ж |
уялаэтиш. 1. Уя салуу. Кыраан барчын уялаган зоолоруң,
угу, марал, кийик өскөн тоолоруң (Калык).
2. өт. Абд
ан көп болуп жай алуу, орун алуу, ээлөө. Кишичилик |
уялашсын. Бир уядан, уясы бир; жатындаш. Уялашым, каралд
ым, Таалайы бар агаңдын (Турусбеков). Кыз да болсо,
Жылдызкан сенин уялашың (Байтемиров). |
уялооуяла этишинин кыймыл атоочу. |
уялтуял этишинин аркылуу мамилеси. |
уялууI сын. 1. Уясы бар.
2. Орун-очоктуу, түптүү, жайлуу. У
луу журт. Айды карай учкан күү, Уялуу кыргыз укка
күү (Токтогул).
УЯЛУУ II уял этишинин кыймыл атоо |
уялчааксын. Уяң, тартынчаак, өтүмү жок. Алымкан уялчаак к
з (Бөкөнбаев). |
уяң сын. 1. Тартынчаак, уялчаак. Айдайдын бир артыкчыл
ыгы — өзүнүн курбуларындай уяң эмес (Каимов).
2.
Жумшак, назик, кылчык эмес (мис., жүн). [Алдыңкы] ча |
уяңдыкзат. Тартынчаактык, уялчаактык. Учурашып ырдачы,
яңдыктан пайда жок (Токтогул). Бара-бара баягы Жы
дызкандын уяңдыгы жоголуп, шакылдап сүйлөй тург |
уятзат.. Кандайдыр бир кылык-жоругу, мамилеси ж. б. ар-
намысына, абийирине тийип, оңтойсуз, ыңгайсыз аба
лда калуу сезими. Уят өлүмдөн катуу (макал). Искен |
уяткарэтиш. Уялтуу, оңтойсуз абалга калтыруу, уят экенд
гин сездирүү. Омор аке, эми колду кантип коёсуз?! &
mdash; деп мени катуу уяткарбасынбы! (Сыдыкбеков). |
уяткаруууяткар этишинин кыймыл атоочу. |
уятсызсын. Уят-сыйытты билбеген, абийирсиз, уялбаган, ар
-намыссыз, уяты жок. |
уяттуусын. 1. Өзүнүн ар-намысын кадырлап сактаган, абийи
дүү.
2. Уятка калган, кандайдыр бир мамилеси, иши
. б. менен күнөөлүү. Уяттуумун мен сага, Окутпадым |