 дыбыртуур. Жерге же башка нерсенин бетине себилүүдөн,
убуруп төгүлүүдөн чыккан дабыш. Жамгыр дыбыр-дыб
ыр этип, жаңыдан жаай баштаганда үйдөн чыктык (&laqu |
дыбыраэтиш. 1. Дыбыр-дыбыр этүү. Жер бетине жашыл баркыт
айылып, Көктөн жамгыр тамчылаган дыбырап (Осмонк
ул). |
дыбыратдыбыра этишинин аркылуу мамилеси. |
дыбыроодыбыра этишинин кыймыл атоочу. |
дыйканзат. Эгин, бакча ж.б. өстүрүп асыроочу, дыйканчылы
кесибиндеги адам. Дыйкандын көркү жер менен (Ток
тогул). Күжүрмөн күчтүү дыйканга, Жүрүп турган ко |
дыйканчылыкзат. Айыл чарба өсүмдүктөрүн эгүүчүлүк, жерди ишт
етүүчүлүк. Дыйканчылык көп болсо, Жердин гүлү ачы
лат (Токтогул). Дыйканчылык кылып жүрүшөт (Жантөш |
дыкзат. 1. Кордук, азап, запкы. Дык көрдүм канча Коңурд
ан, Дидары курсун Эсенкан («Манас»). Жүрөгүн
дык болду.
2. Сүрүү, жээк салуу. Таң дык салды. |
| дыкан |
дылдыраэтиш. Жүүнү бошоо, алсыроо. Келинчеги уйку-соонун
арасында дылдырайт (Сыдыкбеков). |
дылдыраксын. Жүүнү бош, алсыраган. |
дымзат. Үнсүз, дабышсыз; жымжырт. Эрме чөл.. айлана ды
сымак (Абдраимов). Күүгүм кире, күн бата, Элдин ал
ды дым жата («Манас»). |
дымакзат. Көңүл, көөдөн; чама, кубат. Жүгү уйда болсо да,
дымагы төөдө. |
дымактуусын. Дымагы бар, көңүлү көтөрүңкү, көөдөнүн көтөр
өн. Дымактуу ырчы, эптүү боз уландар жаактарын жа
нышат (Сыдыкбеков). Мен деле жаңыдан келгенде сен |
дымуудымы этишинин кыймыл атоочу. |
дымыэтиш. 1. Тыптынч болуп туруу. Былк этпей дымып калд
ы күздүн жели (Абдыраманов).
2. Унчукпоо. Сыр бербе
й, өң өзгөртпөй ичтен дымып, Бул үчүн сый алам деп |