|
бала
|
|
зат. 1. Бой жете элек жаш уул, кыз; жалпы эле уул, кыз (ата-энесине карата). Кыз бала, эркек бала.— Канча балаң бар? — десе, абышка: — Эки уулум, үч кызым бар,— деди («Ала-Тоо»).
2. Айбанаттардын, канаттуулардын жашы, жаш төлү. Аркардын баласы. Бала баскан бүркүттөй.
3. Улуу адамдар өзүнөн кичүүлөргө, өз балдары курактууларга кайрылганда айтылат. Ырас, балам Искендер, журттан айла кетти (Турусбеков). Тааныбадым, кай баламсың, кулунум (Аалы).
4. өт. Жаш, такшалбаган, кагылбаган. Али бала эле бойдон экенсиң да! Бала эле бойдон турбайбы!
♦ Ата-баладай — өтө жакын, бири-бирин сыйлашкан, ынак. Мындан кийин Токтогул менен кабарлашып, атабаладай болуп жүрдүк (Тоголок Молдо). Боз бала — бой тартып калган эркек бала. Кыз-келин менен өң боз бала көлдүн кылаасына чыгышты (Сыдыкбеков). Бала салуу — туур маалына жетпей бала таштап, төл бербей калуу. Түн баласы — түн бою, таң атканча. Түн баласында уйку көрбөй чыктым. Эрке бала к. эрке. Бала-бакыра же бала-чака — балдар, өспүрүмдөр. Жапарды көргөндө балабакыра.. аны менен бирге ээрчип келишти (Баялинов).
|
Мобилдик режим
=